In een samenleving waarin we zien dat polarisatie, racisme, uitsluiting en discriminatie steeds meer ruimte krijgen, moeten we stil blijven staan bij de geschiedenis en eisen dat deze zich nooit mag herhalen.
Wat ons betreft zou de herdenking inclusiever en breder moeten zijn, waarbij we niet alleen de witte Nederlandse slachtoffers herdenken, maar ook meer ruimte maken voor de verhalen van onder andere de Surinaamse, Caribische en Marokkaanse slachtoffer van de Tweede Wereldoorlog. En laten we ook nooit vergeten dat de Nederlandse militairen in het toenmalige Nederlands-Indië, die ook herdacht worden, daders zijn die met de politionele acties onvoorstelbaar veel leed hebben veroorzaakt.
Daarnaast zouden we ook de mensen moeten herdenken die op dit moment slachtoffer worden van oorlog en geweld, of die omkomen in een poging om te ontsnappen uit een onleefbare situatie. Het is zo bitter om stil te zijn voor de oorlogsslachtoffers van toen, mensen die slachtoffer werden van de ‘eigen volk eerst’ mentaliteit en politiek, terwijl wij er tegelijkertijd alles aan doen om mensen die nu op de vlucht zijn tegen elke prijs buiten Europa te houden. Gebaseerd op juist de gedachten en politieke ideeën die de oorzaak waren van de Tweede Wereldoorlog.
Het is zo bitter om stil te zijn voor de oorlogsslachtoffers van toen, terwijl wij er tegelijkertijd alles aan doen om mensen die nu op de vlucht zijn tegen elke prijs buiten Europa te houden.
En toch, ondanks al die tegenstrijdige gevoelens rondom de herdenking en het gevoel dat er veel aan de herdenking niet klopt en anders zou moeten, ondanks dat, of misschien juist wel daarom zijn wij op 4 mei om 20:00 uur twee minuten stil. Want in een tijd van heel veel en hard schreeuwen is absolute stilte misschien wel de luidste vorm van verzet.
Laten we dus vanavond twee minuten stil zijn en ons de rest van de tijd luidkeels laten horen tegen racisme, fascisme, discriminatie en uitsluiting. Laten we deze keer massaal in verzet gaan vóór het gruwelijk mis gaat, in plaats van achteraf, zoals veel Nederlanders dat na de Tweede Wereldoorlog deden.
Het is geen tijd voor verbinding en dialoog, maar een tijd van keihard verzet en opkomen voor wat rechtvaardig is en een samenleving waarin iedereen gelijkwaardig is.