Leefbaar Rotterdam, de VVD, D66 en Denk presenteren vandaag hun coalitieakkoord genaamd ‘Eén stad’. De verwachtingen waren voorafgaand niet hoog, kijkende naar de combinatie van partijen die aan de slag zijn gegaan. Toch is het eindproduct nog altijd een verrassend harde klap in het gezicht van heel veel Rotterdammers.
Het is een pijnlijke, rechtse richting voor de stad. Een akkoord vol met repressie, afbraak en uitsluiting. Een vergroting van de kloof. Een sneer naar Rotterdammers met een kleine portemonnee, terwijl er nog meer ruimte wordt gemaakt voor de allerrijksten.
Meer surveillance, meer repressie
Een van de grootste paradepaardjes van dit akkoord zit in het stukje ‘veiligheid’. In de stad waar racisme en geweld vanuit politie en handhavers aan de orde van de dag is, gaat dit stadsbestuur juist meer investeren in hun capaciteit en aanwezigheid. Zo komen er meer boa’s en undercover-handhavers, en worden controles die etnisch profileren in de hand werken nog altijd aangemoedigd.
Ook de verregaande surveillance binnen de stad wordt doorgezet. Zo wordt er ingezet op meer cameratoezicht en mosquitos, en zullen jongeren op straat harder worden aangepakt. Rotterdam wordt een ware politiestad, met alle gevolgen van dien.
Schijnveiligheid en loze inclusie
Het antiracismebeleid van deze coalitie gaat helaas niet verder dan een stadsmarinier en een falend stadsprogramma. Een lege huls, waarin met geen woord wordt gerept over bijvoorbeeld ons koloniale verleden of racistisch politiegeweld.
Ook blijft xenofobie actief gemeentebeleid. Zo worden vluchtelingen weggezet als probleem. Wat deze coalitie betreft zijn zij ongewenst, en zetten we daarom in op het zo min mogelijk opvangen en hulp bieden aan mensen op de vlucht. Ook de capaciteit om ongedocumenteerde mensen op te vangen en te helpen wordt verder uitgekleed.
Van ‘inclusie’ of ‘gelijke kansen’ is op geen enkele manier sprake in dit akkoord. De voertaal wordt benadrukt als Nederlands, met Engels als uitzondering. Voor mensen die een andere taal spreken of bijvoorbeeld laaggeletterd zijn, wordt gemeentelijke communicatie niet toegankelijk gemaakt. Zij worden actief uitgesloten van het leven in onze stad.
De wooncrisis wordt versterkt
Rotterdam kampt, net als de rest van Nederland, met een immens tekort aan betaalbare woningen. Zeker in een stad waar veel mensen net rondkomen, of zelfs in armoede leven, is het daarom belangrijker dan ooit om hier werk van te maken. Dit college heeft echter andere plannen: Rotterdam wordt een stad voor de allerrijksten. Om dit te bewerkstelligen, wordt naast het hoge segment ook een heus ‘topsegment’ in het leven geroepen.
Zo’n 35% van de totale woningen zal daarom worden gebouwd voor de rijken, terwijl nog eens 40% is gereserveerd voor het vrijwel onbetaalbare middensegment. De Rotterdammer die met een kleine beurs op zoek is naar een woning, blijft met dit akkoord verslagen achter. Slechts 25% van de te bouwen woonruimte valt onder het sociale segment, en zelfs dan is het nog de vraag welke definities van ‘betaalbaar’ dit college zal hanteren. De krapte binnen de volkshuisvesting neemt hierdoor alleen maar verder toe. Ook de racistische en klassistische Rotterdamwet mag blijven bestaan. In het akkoord wordt zelfs ruimte gemaakt om deze potentieel uit te breiden.
Niet voor de Rotterdammer.
De Rotterdammers die al jarenlang strijden tegen de overlast van het vliegveld, worden ook in de steek gelaten: Rotterdam The Hague Airport blijft open. Een keuze die helaas ook in lijn is met de rest van het akkoord rondom het thema van milieu en verduurzaming, waar elke vorm van urgentie ontbreekt. Ook op het gebied van cultuur blijft het vooral draaien om de grote subsidieslurpers. Er wordt met geen woord gerept over inclusieve en toegankelijke kunst, diversiteit van makers, Fair Practice of het manifest Cultuur Inclusief.
Teleurstelling en strijdbaarheid
Rotterdam BIJ1 spreekt haar enorme teleurstelling en onvrede uit over het document. We maken ons grote zorgen over de vele Rotterdammers die door dit akkoord verder buitenspel worden gezet. Zij zullen opnieuw moeten toekijken hoe bakken met geld naar onbetaalbare woontorens en grote instellingen gaan, terwijl hun dagelijkse problemen weer niet worden opgelost.
Het akkoord maakt eens te meer duidelijk dat de strijd voor een linkse, inclusieve en gelijkwaardige stad harder zal moeten worden gevoerd dan ooit. We zullen ons op straat en in de raad moeten verzetten tegen het door deze coalitie voorgestelde afbraakbeleid. Iedereen in Rotterdam heeft recht op een menswaardig bestaan. Het voorgestelde plan doet daar afbreuk aan. Dat mogen we nooit accepteren.
“Een akkoord vol afbraak, repressie en onbetaalbaar wonen. Dit college is er slechts voor een klein deel van de stad: niet alle Rotterdammers doen er evenveel toe en de meest kwetsbaren blijven weer achter. Dat is pijnlijk. Het is onbegrijpelijk dat D66 en Denk hun handtekening zetten onder een akkoord waar de bewezen niet effectieve Rotterdamwet blijft, en we gaan bouwen voor het hoge- en topsegment, vluchtelingen weren en inzetten op repressie onder het mom van 'veiligheid'. Wij zullen onze strijd blijven voeren voor een radicaal rechtvaardig Rotterdam. Dat is hard nodig.”